Bir ıslık kulağımı delip geçmişti sanki, bir kurşun gibi ama bir o kadar tatlıydı, melodikti. Geldiği yöne bakmam çok zaman almamıştı. Ufakça bir çocuk vardı, önünde kendinin iki katı bir tezgah, üstünde kuş lokumları. Kim bilir ıslığı hangi türküyü anlatıyordu. Melodiler tanıdık geliyordu ama yanına gidip gitmemekte kararsız kalmıştım. Melodileri ile para kazanmaya çalışıyordu; kuşlokumları bahanesi gibiydi. İçimden “neden kuşlokumları?” diye sormak gelmişti ama nasıl sormalı bilemedim.
“gel buraya küçük!” diye bağırsam, yapamazdım.
Niye cesaret edemiyordum ki!
Ben kendimi sorgulayadurayım o çoktan yol almıştı başka yöne ıslığıyla beraber…
Taşıdığı tezgahı kim bilir nasıl ağırdı? Kim bilir nasıl yük oluyordu omuzlarına hayat?
Ama eminim ıslığı kurtarıyordu onu bu yükten, kurtarmıyor olsa melodik olmazdı, kuşlokumlarını öttürmeye çalışmazdı. Kuşlokumlarını öttürmeye çalışmak, belki de hayatının en güzel şeyiydi. Minicik bedeninin bir amacı vardı belki “kuşlokumlarını öttürmek, ötüşlerini herkese duyurmak…”
Ya da,
Ya da ben çok hayalperestim.
Minicik bir bedenin para kazanmaya çalışması ne kadar kabul edilebilir bir şeydi?
Ne kadar?
Hayalperestliğim, çaresizliğim burnumun ucunu sızlatıyordu.
Hala kalmış mıydı bende hayalperestlik?
Hani o, her sabah işe vaktinde yetişmek için koşar adım yürüyen,
Zamanın esiri olmuş,
Hep daha iyisi için uğraşan,
İnsanları uzağında tutan,
Vaktim yok deyip herkesi reddeden ben değil miydim?
Hayalperestlik nerede?
Bir zamanlar yeminli olduğum her şey yalan olmuş sanki,
Ben de onlardan olmuşum;
Akrep bana da para vermiş.
Derya SARA
ALGI DERGİSİ 